definicja piękna, czyli "Stowarzyszenie umarłych poetów", Nancy H. Kleinbaum

Moje zamiłowanie do poezji jest oczywistym faktem. Uwielbiam wszystko, co jest z nią związane. Kocham to, w jaki sposób słowa idealnie skomponowane mogą być źródłem bezgranicznego piękna. A jak brzmi dla mnie definicja piękna? Najprościej mówiąc, literatura.

I niesamowicie boli mnie to, iż oddaliłam się od czegoś, co jeszcze niedawno uznawałam za nieodłączny element mojego życia. Literaturę odrzuciłam w mgnieniu oka, nawet tego nie zauważając. Dopiero po kilku miesiącach zaczęłam odczuwać tęsknotę, która z czasem pojawiała się coraz częściej, nie dając mi spokoju. Sądzę jednak, że niekoniecznie była ona wywołana jedynie moimi rozmyśleniami, a głównie wspomnieniami osób mi bliskich.

A przede wszystkim nigdy nie pozwolę na to, aby moja ciężka praca poszła na marne. W tego bloga włożyłam całe moje serce, spędziłam nad nim setki godzin i byłam z niego cholernie dumna.

Dlatego zdecydowałam się o pierwszej w nocy, bardzo spontanicznie, spróbować napisać jakikolwiek post. Choćby to miał być najbardziej bezwartościowy twór, jaki spotkał blogosferę - chciałam kolejny raz poczuć, jak to jest, po tym ponad pół roku rozłąki.

I tak oto całkowicie oddaliłam się od tematu, którym było "Stowarzyszenie Umarłych Poetów". Musicie mi wybaczyć, przydługie wstępy są moją specjalnością.

O "Stowarzyszeniu Umarłych Poetów" jeszcze niedawno słyszałam stosunkowo niewiele. Była to dla mnie książka zagadka, z ciekawym tytułem, nasuwającym masę pytań. A najzabawniejsze było to, że dla wszystkich wokół ta historia była już dawno znana - jak i nie za sprawą książki, to dzięki już kultowemu filmowi. Na szczęście szybko nadrobiłam zaległości.

Jest to powieść, którą z czystym sumieniem mogę polecić każdemu nastolatkowi. Bardzo ponadczasowa, konieczna poznania. Pokazuje, jak ważną rolę odgrywają w naszym życiu obrane przez nas wzorce osobowe. Mr. Keating poprzez nietypowy sposób nauczania dąży do tego, aby pomóc młodym chłopcom w odnalezieniu drogi do bycia prawdziwym sobą.

Zawsze twierdziłam, że niczego nie osiągniemy, jeśli będziemy udawać kogoś całkowicie innego. Jak mawiał Oscar Wilde, autor "Portretu Doriana Gray'a", jednej z moich ulubionych książek: "Bądź sobą. Wszyscy inni są już zajęci.". Tak naprawdę w ciągu lat nastoletnich najintensywniej poznajemy siebie, większość swoich wad i zalet, zostajemy wystawieni na wiele prób, doznajemy najwięcej smutków, zranień, jak i euforii, szczęścia. Krótko mówiąc, można je uznać za jedne z najciekawszych lat w naszym życiu.

I najtrudniejszych. Niełatwo jest nam zmagać się z problemami, które nas otaczają, które są nieodłączną częścią naszego życia. W tej historii można znaleźć oparcie. Dające do myślenia, które nareszcie uświadamia, że nie jesteśmy sami.

"Stowarzyszenie Umarłych Poetów" jest książką inspirującą, z którą koniecznie powinniście się zapoznać. Wywołuje masę emocji i jest, po prostu, piękna. Warta poznania w latach nastoletnich, gdy niekiedy zagubieni włóczymy się po świecie, szukając odpowiedzi na nurtujące nas pytania. Dla mnie jest to powieść obowiązkowa, którą musicie przeczytać.